درحالی که موسیقی محلی این روزها مورد بی مهری و فراموشی قرار گرفته و هیچ امیدی هم به بهبودی این وضع نیست، گاه جرقه هایی دلخوش کننده دیده می شود . یکی از این جرقه ها را کودکی است به نام حسین ایجاد کرده است او پنج سال سن دارد. موسیقی را به صورت ارثی از مادر و دایی اش یاد گرفته است .

  او را چند روز قبل در کنار یکی از معدود گروه های محلی که همچنان نفس می کشد به همراه مادرش دیدم. طناب کسر(kaser) را گره زده بود تا اندازه اش برای او مناسب شود . آنرا با تمام سنگینی که برای او داشت روی شانه انداخته بود و می نواخت . حتی حاضر نبود به توصیه دیگران برای راحتی کار بنشید و بنوازد . می خواست تمام اصول را رعایت کند .(کسر را ایستاده می نوازند) و چقدر لذت می بخشید وقتی علاوه بر کامل کردن ریتم ، از خلاقیت های خودش هم استفاده می کرد .

  پس از آن پیپه(pipa) را برداشت . چنان بر دهل می کوبید که انگار سالهاست با این ساز آشناست.

  ریتم را به خوبی می شناسد و از وظایف تمام سازهای کوبه ای در این ریتم که چندان هم ساده نیست به خوبی آگاه است.

  اگر بستر مناسبی برای امثال او که تعدادشان کم هم نیست، وجود داشت این آرزو که او را بین بهترین نوازندگان و موزیسین های دنیا ببینیم چندان محال نبود . ولی در حال حاضر هم من و هم شما داریم به این آرزو می خندیم !