هادی آرمین پدیده‌ای است که نمی توان نسبت به او بی‌تفاوت بود.می‌توان دوستش داشت و یا بهش حسادت ورزید و... محبوبیت او در هرمزگان بی‌سابقه است. موسیقی او در بین تمام اقشار جامعه شنیده می‌شود. اجرای زنده او می‌تواند میزانی باشد برای سنجش محبوبیت و نیز توانایی واقعی او در موسیقی.
کنسرت هادی آرمین 25 و 26 اردیبهشت در تالار آوینی بندرعباس به انجام رسید و تمامی بلیت‌ها در شب قبل از اجرا پیش فروش شد که احتمالا یک رکورد در موسیقی و هنر هرمزگان به حساب می‌آید!
+++
مردم 45 دقیقه تاخیر در شروع اجرا در شب اول را تحمل می‌کنند، به خاطر گل روی هادی خم به ابرو نمی‌آورند و حتی از این فرصت برای ابراز علاقه به او استفاده می‌کنند. عده‌ای در بین جمعیت کارهای منتشر نشده‌ی او را با هم هم‌خوانی می‌کنند: بی دیریا بگی تو راهم...
سالن مملو از جمعیت است. محمد علی بهمنی غزل سرای نامی کشور هم در بین جمعیت دیده می‌شود.
به هر حال یک شب است و یک هادی آرمین!
مادر هادی هم برای دیدن اجرای تک فرزندش آمده و در ردیف جلویی ما نشسته. او هم استرس دارد و از این وضع نگران است. صدابرداران به این طرف و آن طرف می‌دوند تا مشکل را حل کنند. مادر می‌گوید: "این هم شانس هادی!"
+++
آرمین پیش از اجرای هر قطعه کمی حرف می‌زند و گاه ترانه‌ها را تفسیر می‌کند او با تسلط خاصی از عناصری که در ترانه‌ها حضور دارند سخن می‌گوید. من احساس می‌کردم که این مجید ذاکری است که دارد توسط او حرف می‌زند! می‌شود حدس زد که پیش از این روی متن حرف‌های هادی کار و تمرین شده و ترانه سرا – مجید ذاکری – نقشی بیش از سرودن ترانه برای او دارد. هادی هم انگار این نقش و تاثیر را مثبت دانسته که دم به دقیقه از حضار می‌خواهد برای مجید ذاکری کف بزنند.
من این رابطه را یک رابطه مکمل و سودمند دوطرفه می‌دانم. هادی با ترانه‌های مجید ذاکری اوج گرفته و از آن طرف شنیدنی‌ترین آهنگسازی بر روی ترانه‌های مجید را هم هادی آرمین انجام داده است. پس این رابطه استمرار خواهد داشت.(چشم حسود ضعیف بشه الهی)
+++
شاید نیازی به واشکافی دلایل محبوبیت هادی وجود نداشته باشد. من هم فقط به دو نکته‌ای اشاره می‌کنم که بارزتراند.
اول: موسیقی هادی آرمین که برگرفته از استعداد و هوش ذاتی و توانایی شخصی اوست و آمیخته شده با فضاهای بومی موسیقی بندرعباس. مردم این موسیقی را از وجود خودشان می‌دانند و می‌پذیرندش با زیبایی که فیلتر هادی به آن داده است.
دوم: ترانه‌های صوتی تصویری مجید ذاکری.(بدون شرح)
+++
اگر بخواهم صریح باشم این کنسرت یک اجرای معمولی از یک موسیقی خوب بود. کیفیت صدا تعریفی نداشت. صدای هادی گاه فالش می‌شد. شنونده از ابتدا تا انتها با یک حجم صدای یکنواخت مواجه بود و رنگ‌آمیزی متفاوتی در قطعات دیده نمی‌شد. به جای دونوازی تکراری و تقریبا سنتی شده‌ی پرکاشن و درامز در بین قطعات می‌شد برخی از قطعات را با دونوازی ابراهیم علوی و هادی یا امیر رحمانیان با او را شنید. و یا تغییرها و ابتکارهایی دیگر...
دونوازی هادی با پدرش یوسف آرمین (نوازنده عود و ویولن) هم می‌توانست دیدنی و شنیدنی باشد.
+++
مردم در این اجرا با یک هادی متفاوت از آنچه تصور می‌کردند مواجه شدند. برخی قطعات مثل "بی دیریا" را مردم بهتر از گروه اجرا کردند. امیدوارم هادی بتواند خود را برساند به آن هادی رویایی که مردم در ذهن خود دارند.
موسیقی هادی آرمین حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. منتظر قدم بعدی هادی می‌مانیم. ایران به موسیقی آرمین احترام می‌گذارد. اگر هادی بخواهد...
+++
عکس های بیشتر : عبدالحسین رضوانی