نسخه قابل چاپ

پیکر بی‌جان ساجده کشمیری -شاعر- و دو همنورد دیگرش که پس از صعود به دماوند دچار حادثه شده بودند، فردا به بندرعباس منتقل می‌شود.

این اواخر بهش می‌گفتم دوست کوهی من! از بس کوهی شده بود مرامش!

شامل دردی رنجی ده از بی نسبتی درنرمک آی لب خی سی ده به تف

پرت امی انداخت به پا بندی گنو تا زمین پیدایی داد در تنی لخت

او در پاسخ به اینکه می گویند چرا اینگونه می نویسی پاسخ داده:

"چه جوری را شاعر نمی داند شاعر شاعر است در انجام در احساس بردن از کلمه و به احساس کشیدن کلمه و در آوردن از کلمه و در همین گیر و دار های درگیری سخت با کلمه چیز های رو می شود که کلمه جواب نمی دهد و شکلی که می خاهی از کلمه در نمی آید در نتیجه به هم ریزی شاعر به هم ریخته از ناتوانی و نا جواب دهی زبان به هم می ریزد و می سازد ویران می کند و این همه در جهان شاعر افتادنی است و دست درازی ها شایسته –

در جهان شاعر تضاد ها بی هیچ پنهانی و عمدی در کار رو می شوند و ناتوانی زبان در برابری بیان و دریافت پیدایی می دهد – لحن های که شکل اجرایی ندارند صدا هایی که شکل خودشان نیستند و می توانند شکل به گیرند –"