نقطه عطف مراسمی که دیروز به یاد ابراهیم منصفی برگزار شد، نشستی بود که با حضور منصور نعیمی، مسعود فرح، حسام الدین نقوی، یداله شهرجو، علی امینی، ابراهیم پشتکوهی و سعید آرمات در انتهای برنامه شکل گرفت. البته قابل بحث‌ترین بخش برنامه هم همین بود. ابتدا بهتر است این به این ایده‌ی خوب تبریک بگویم و سپس بپردازم به نکته‌هایی دیگر... 

• بی‌نظمی و عدم چیدمان مناسب در دکوراسیون این نشست به حدی بود که اثرات آن گاه حضار را به خنده وا می‌داشت.
•  سعید آرمات که مجری این بخش هم بود ناچار می‌شد به خاطر رعایت نشدن زمان‌بندی از سوی این دوستان به میان حرف‌شان بپرد که خود صحنه‌های جالبی خلق می‌کرد. هر چند او سعی داشت طبق برنامه‌ی از پیش تعیین شده  با پرسش‌هایش یک روند منطقی ایجاد کند اما باز پریدن از شاخه موسیقی به سینما از سینما به ترانه و دوباره بازگشت به این پرسش که: چرا ابرام در معبد هندوها زندگی می‌کرد؟ نتیجه کار را در همین حد نگاه می‌داشت!
•  شاید مهمترین قسمت این نشست جایی بود که علی امینی برای نشان دادن تاثیرات مثبت ابرام به دوران پیش از او و مشخصا ترانه‌سرایی مثل نصرک اشاره کرد و ادبیات او را فاقد تفکر و مملو از الفاظ رکیک قلمداد کرد. هر چند در یک فضای بحث آزاد این نکته هیچ ایرادی ندارد اما به هر حال من هم صادقانه بگویم از این تحلیل بسیار متحیر شدم. باقی را نمی‌دانم چند نفری که اطراف ما نشسته بودند هم صدای‌شان در آمده بود که این چه قیاسی است؟ البته مسعود فرح در اینجا وارد بحث شد و با بیان نکاتی در مورد شرایط زمانی و اجتماعی نصرک و تفاوت آن با دوران منصفی گفته‌های امینی را تلطیف کرد.
• شاید مهم‌ترین چیزی که من به عنوان یکی از مخاطبان این برنامه از محتوای این برنامه در مورد منصفی آموختم این بود که بهتر است ما هر چه زودتر یک چنین برنامه‌ای البته از نوع منظم‌اش با موضوع نصرک داشته باشیم!
  

عکس: عبدالحسین رضوانی