مگر موسی بندری چند نفر است ؟

برای دومین بار است که شعری از موسی بندری را در وبلاگ می نویسم . و برای دومین بار است که همین نامه در هم برهم عاشقانه را ...البته این بار کامل و بدون خسارت های قبلی ...در قسمت پیامهای نوشته  قبل دوست عزیزم یداله شهرجو درباره موسی گفته بود :

بدون شک او یکی از زحمتکشان حوزه ادبیات در این سامان است موسی را نه به جهت شعرش که البته آن هم جای تامل بسیار دارد بلکه به جهت مرارتی که برای فرهنگ و هنر این آب وخاک کشیده و می کشد همواره ستوده ام ...موسی درد کشیده است که شعرهایش نیز سراغ و نشانی از درد به تومی دهد تکاپوی وتقابل دایم او با شعرو زندگی آثار اورا بازتابی از موسای بندری شاعر ساخته است در این روزها که بسیاری از دستها بر بساط ادبیات هم به جستجوی نان نشسته اند موسای عزیز زیست شاعرانه ای دارد که از هر سو به نگاه کنی او تنهایک موسی بندری شاعر است وبس.

نامه درهم برهم عاشقانه

سلام

صبح تان  آمده

بیرون هوا گرم می شود

مگر من چند نفرم ؟       که تو

اینقدر توی همین پیاده رو      زیبا

شده ای     مثل همین صبح که به خیر

فردا پانزدهم هر ماه است

که تو هم

لبخند می زنی تا هوا کمی خنک شود

و باران نیامده

خیلی وقت است

می باید فکری به حال شما         چطورید؟

خیلی دلم می خواست              بیایید بیرون

این هوا گرم         نمی دانم چه بگویم

شایعه زیاد است

که تو خیلی خیلی زیبا شده ای

و چشم همین هوا کور

حسود این پیراهن دلربای تو

اول همین نامه گفتم

صبح تان

به خیر   که نشد این دل

فقط

می گویند    عاشق

شده      که این پیاده رو را خلوت کنیم

تا همه   یعنی هیچ کس

دیگر مثل من اینطور   عاشق

نشود و نکند که تو هم   ناغافل

عاشق من باشی  دیگر بدتر 

کاری فرمایشی خانم؟

این جا دل من سخت عاشق

همین پیاده رو که تو

خیلی در آن شایعه   شده ای   زیبا

این شعر هم چندان نیت پلید ندارد

من

با نیت پلید شعر کاری ندارم

لطفا شتاب نکنید

هیچ یک از این راه ها

به بهشت ختم نمی شود

تنها روی پل دختر می داند

چقدر این شهر از جنگ لطمه دید

چقدر شناسنامه

     تریلر

 و تعمیرگاه آبادان

در سراسر این سرزمین پراکنده شد

و دل من هم که کنده شد

 اپرای چایکوفسکی را اصلا نشنیده بود

ما شاعران اعلام می کنیم

کفش هامان بوی هیچ مینی نمی دهد

که مدام در دل مان منفجر می کنید

و بی آن که

به نیت پلید این شعر تن دهیم

مثل آن عاشق پست مدرن

روی جلد چشمانمان می کنیم:

از عشق تو من مرغم باور نداری قد قد

و قدما

یک خیابان پایین تر اندازه می گیرند

و سربازان در خیابان فلسطین می ریزند

تا از ته گلویمان

کلمه ای پیدا کنند

و آن سرباز

 خون کلمه ای که چاقو خورده بود

وقتی دید

گریه کرد

و همه احتمالا دانستند

گاهی

   به قامت شاعری هم

لباس سربازی می دوزند

این را

مادری که نامه پسرش نرسیده بود

 با نیت پلید این شعر

                           گریه می کرد

                                                                                     از کتاب نامه باز شده و تار سیاه ...

                                                                  موسی بندری