صدای دهل از دور خوش است! / نگاهی به جشنواره موسیقی پیپه

  جشنواره موسیقی پیپه [pipa] با شرکت نزدیک به ۵۰ هنرمند هرمزگانی [اکثرا بندرعباسی] از دوم تا هشتم فروردین در تالار شهید آوینی بندرعباس برگزار شد. مجری این جشنواره موسسه فرهنگی پیپه‌سرای هنر بود. جای بسی خوشحالی است که این جشنواره توانست جای جشن‌های آبکی و در عین حال پرخرج سال‌های گذشته را بگیرد. خسته نباشید می‌گویم به مهدی نظری مدیر موسسه و دیگر همراهانش.

عملکرد اینها در بخش اجرایی قابل تحسین بود. هر چند ایراداتی دیده می‌شد که به خاطر "اولین تجربه‌بودن" و نیز حجم وسیعی از برنامه‌های متنوع چندان غیرقابل پیش‌بینی هم نبود. با رفع این معایب و اضافه کردن چند نکته دیگر می‌شود این جشنواره را به شکلی بهتر و حتی کشوری و یا بین‌المللی برگزار کرد. چرا که نه؟

                                                            ***

  به لحاظ محتوایی اما جشنواره در قد و قواره‌ی موسیقی هرمزگان نبود. شاید هم قد موسیقی هرمزگان کوتاه شده و ... دو فرضیه وجود دارد: موسیقی هرمزگان همین است که در این جشنواره دیدیم. [که در این صورت باید افسوس بخوریم و بپرسیم تکلیف این ادعا که "موسیقی ما حرف‌های زیادی برای گفتن دارد حتی در سطح جهان!" چه می شود؟]

دوم این که: این جشنواره نشان دهنده‌ی سطح موسیقی هرمزگان نبود؟ [که باید یپرسیم چرا نبود؟ مشکل از کجا بود؟]

  اگر اجرای پیرمردهای موسیقی هرمزگان [علی‌کو بریم، قنبر راستگو، حسین قدسی‌نژاد و جلال اله‌یاری] را فاکتور بگیریم، شاهد چند اجرای کم نقص بودیم؟ شاید یک یا دو اجرا. چون تعارف ندارم اسم هم می‌برم. فاضل پیش خوب بود و ...

   اسم بردن از کارهای خوب خیلی سخت است. چون کار خوب کم شنیده شد. قوی‌ترین بخش جشنواره جایی بود که علی‌کو بریم [علی پورسیا] نوازنده‌ی مشهور سرنا در هرمزگان، همراه با گروهش به اجرای برنامه پرداخت. و دومی هم اجرای دونوازی قنبر راستگو [نوازنده‌ی نی جفتی] و موسی کمالی [نوازنده سازهای کوبه‌ای] بود که از ابتدا تا انتها توسط حضار با کف‌زدن [گاه ضدضرب و مشکل‌ساز] همراهی شد.

    

                                                         کارلوس/یارچغلو

  در بخش موسیقی پاپ هم استقبال پرشور مردم از خواننده‌های قدیمی پیام معناداری برای نسل جوان به همراه داشت. حسین قدسی نژاد (کارلوس) و جلال اله‌یاری که پس از سه دهه روی سن آمده بودند همه را غافلگیر کردند. اجرای پر شور و حال کارلوس همه را سر شوق آورده بود. او که یک لحظه هم آرام و قرار نداشت نشان داد که هنوز هم یکی از بهترین خواننده‌های ایران در اجراهای زنده است. همچنان که سه دهه قبل بود، کسانی که آن‌زمان موسیقی پاپ ایران را دنبال ‌کرده‌اند نام او را هنوز به خاطر دارند. اجراهای او از معدود اجراهایی بود که درخواست "دوباره! دوباره!" داشت. آنهم از نوع شدید.

                          

                                                             جلال اله‌یاری

  اجرای جلال اله‌یاری اما چیز دیگری بود. آوازی سرشار از احساس و بدون نقص که حتی نوازندگان همراهش را هم شگفت‌زده کرده بود."فکر نمی کردم این قدر خوب بشود!" اجراهای این دو که با نوازندگان گروه مامبو لیوا همراهی می‌شدند درس‌های زیادی به همراه داشت. تکنیک، چگونه حرف زدن، چگونه تشکر کردن، تشویق کردن نوازنده‌ها، ایستادن، حرکت کردن، حرکت دست و... (در این باره بعد بیشتر حرف می زنیم!)

                                                              ***

  اینکه در دو روز اول صداها ناهنجار بود شکی نیست ولی انصافا گروه صدا خیلی تلاش می‌کرد و تقریبا هر روز صدا از روز قبل بهتر می‌شد. برخی از خوانندگان و نوازندگان جوان روی سن نارضایتی خود را از صدا اعلام می‌کردند. سوال من از آنها این است که: اگر کیفیت صدا خوب نیست شما روی سن چکار می‌کنید؟ تست صدا را برای چه گذاشته‌اند؟ جالب اینجاست که برخی بدون تست‌کردن صدا روی سن می‌آمدند. تا کی می‌خواهیم حداقل‌های کار حرفه‌ای را هم نادیده بگیریم؟ به نظر من این یک بی‌احترامی به مخاطب است. آفرین به حسن اقبالی و گروهش که همان روز اول صدا را تست کرد و گفت با این صدا اجرا نمی‌کنم. این یعنی کار حرفه‌ای!

                                                   ............................ 

پ ن: نقد و نظرتان در مورد این جشنواره را می‌توانید در [وبلاگ نشریه کیدی] بنویسید تا در شماره دوم این نشریه در سال 87 به چاپ برسد.

عکس‌ها: عبدالحسین رضوانی