عُرضه‌ی برنده شدن!

  ضمن تبریک پیروزی‌های پیاپی ورزشکاران کشورمان در المپیک پکن، دوست دارم کمی راجع به بازی آرژانتین و هلند حرف بزنم. البته قصد ندارم یک گزارش از بازی بنویسم. بیشتر یک متن خودمانی است.

بازی‌های این دو تیم همیشه جذاب و دیدنی و حساس بوده، هر دو تیم به اندازه کافی از همدیگر دلخوری دارند. مهمترین‌شان جام جهانی ۷۸ و ۹۸ که البته هر کدام‌شان زیباترین بازی‌های جام جهانی همان سالها هم بوده‌اند. این بار در المپیک هلند یک تیم بی کس و کار بود. نبود بازیکنان بزرگ در این تیم و اغلب تیم‌ها بازیهای‌شان را سرد و بی روح کرده بود. آرژانتین اما برای جام آمده و سه بازیکن بزرگسال خودش را هم با خود آورده و ستارگانش هم کمتر از ۲۳ سال سن دارند. مثل همیشه خوان رومان ریکلمه مغز متفکری تمام عیار برای تیم به حساب می‌آید. اما به نظر می‌رسد نظام کلی حاکم بر فوتبال آرژانیتن نظم سالهای ۹۴ تا ۲۰۰۶ را از دست داده است. تحولی که کمیته استعداد یاب فوتبال آرژانتین به کوشش نستور پکرمن و سپس انقلاب دانیل پاسارلا در تیم ملی آرژانتین در سال ۹۵  روز به روز کم رنگ تر می‌شود. راجع به پاسارلا و پکرمن ترجیح می‌دهم یادداشتی جداگانه بنویسم. اما معضلی که آرژانتین پس از مارادونا با آن روبه رو است. نداشتن روحیه بردن است. یا راحت‌تر بگویم نداشتن عرضه‌ی برنده شدن. به طوری که این تیم فقط در مقابل تیم‌هایی برنده می‌شود که خیلی از آنها قوی‌تر است و اگر تیمی مثل آلمان در جام جهانی  ۲۰۰۶ حتی کمی از تیم آرژانتین سطح بازی‌اش پایین‌تر باشد. آرژانتین نمی‌تواند برنده بازی باشد. همین طور برزیل در خانه‌اش با آرژانتین مساوی کرد اما اگر آرژانتین روحیه بردن داشت به راحتی این تیم تضعیف شده‌ی برزیل را شکست می‌داد. نمونه‌ی بارز یک تیم با عرضه تیم ملی ترکیه است. این تیم تیم‌های قوی‌تر و بهتر از خودش را هم شکست می‌دهد. ولی چند بار دیده‌ایم که آرژانتین تیمی بهتر از خودش را شکست دهد. البته شاید  من بی‌انصافی می‌کنم و یا شاید از روی علاقه‌ام به این تیم است که می‌پندارم این تیم بهترین و زیباترین فوتبال دنیا را بازی می‌کند. فوتبالی آمیخته با تکنیک و زیبایی و قدرت و تاکتیک و تفکر، مثل تانگو.

بازی طبق معمول در دست آرژانتین بود. با پاس‌های کوتاه و بازیگردانی ماسچرانو و ریکلمه و گاگو و خلاقیت مسی و خطاهای متعدد بازیکنان هلند که داور توان کنترل آن را نداشت. انگار هلندی‌ها که توان مقابله فوتبالی نداشتند می‌خواستند خاطره جام ۹۸ و ضربه‌ی اورتگا به وان‌در‌سار را تکرار کنند. اما آرژانتین این‌بار تیمی با‌حوصله و هوشمند بود. ریکلمه برتری‌اش بر اورتگا همین است. مسی و ریکلمه پاس‌هایی طلایی برای آگه‌رو می‌فرستاند و او نشان داد بازیکنی برای تیم ملی نیست. و نباید باشگاهش را از داشتن او به خاطر بازی‌های ملی محروم کنند. چنانکه مشابه سه فرصت تک به تکی که او از دست داد دی‌ماریا که مهاجم هم نبود به راحتی به گل تبدیل کرد. نیمه‌ی اول را با صدای مزدک میرزایی تحمل کردم ولی نمیه دوم را از کانال ورزشی ابوظبی دیدم. من گزارشگران مطرح دنیا را گوش کرده‌ام از ایتالیا و انگلیس و اسپانیا گرفته تا گزارشگران امریکای جنوبی و عربی. هر چند اکثر گزارشگران عرب هم چندان قوی نیستند ولی برخی از آنان مثل علی سعید به نظرم از بهترین گزارشگران دنیا هستند. تن صدایش و توصیفات او از تصاویر بی‌نظیر است. انگار هر بازی که او گزارش می کند مهمترین بازی فوتبال در دنیا و آخرین گزارشگری اوست. شاید ویژگی‌هایی که زبان عربی دارد هم به او کمک می‌کند. کلماتی هیجان انگیز و مبارزانه! با عشق حرف می‌زند. بگذریم. گزارشگر این بازی عامر بود هر چند به پای علی سعید و حمید سعید نمی‌رسید ولی از مزدک قابل تحمل‌تر بود. در یک صحنه  که مسی باز از آن حرکات مارادونایی انجام داد در موردش می‌گفت: ای جوهره! ای هنرمند! ای عزیز!

                    

دقیقه نود بازی یک حرکت عجیب توسط ریکلمه و مسی انجام شد. هر کدام‌شان سه چهار هلندی خشن را جا گذاشتند به هم پاس‌های تو در دادند و مسی ضربه آخر را زد که دروازبان آن را گرفت. عامر دیوانه شده بود. داد می‌زد الله... الله ... الله اکبر ... من هم مقداری دیوانه‌تر شدم. خیلی حال داد. کل تیم هلند در این صحنه که از توپ گیری مسی آغاز گشت، تحقیر شد. و این سه دقیقه آخر بازی را فوتبال بازی کرد. به علاوه چند دقیقه در وقت‌های اضافه.

راستی بازی دو بر یک به سود آرژانتین تمام شد. گل اول آرژانتین را هم مسی در نیمه اول زده بود.

خبر کامل و عکس‌ها از اینجا