کابوس اتصال به اینترنت!

 از آنجایی که من هنوز از سیستم سنتی و دیزلی دیال‌آپ برای اتصال به اینترنت استفاده می‌کنم. هم‌چنان با مشکلات و معضلات قدیمی و شیرینی که این سیستم دارد رو به رو هستم. اخیرا از یک کارت استفاده می‌کردم که شب‌ها تلفن اتصال به اینترنتش مدام بوق مشغولی می‌زد. با پشتیبانی‌اش تماس گرفتم گفت: "مشکل رفع شده همین حالا وصل شوید." ما هم اطاعت کردیم و متصل شدیم. شب بعد دوباره همان برنامه و خلاصه برای هر بار وصل شدن من باید اول با پشتیبانی این شرکت هماهنگ می‌کردم. نمی‌دانم روزانه و شبانه چند نفر این مشکل من را دارند و با این مشکل مثل من رفتار می‌کنند. من که تا کنون هر بار که با اینها تماس می‌گیرم اعتراضی به این وضعیت نکرده‌ام و کمتر از گل بهشان نگفته‌ام. یک بار نشستم و با خودم فکر کردم با این روحیه‌ای که من دارم فرض کنیم برای وصل شدن به اینترنت شماره را می‌گیرم مشغولی می‌زند برای تماس با پشتیبانی خط تلفن هم مشکل پیدا کرده و برای رفع آن پیامی روی خط هست که می‌گوید: "برای رفع مشکل خط تلفن‌تان باید به مرکز مخابرات رجوع کنید." برای اینکه خودم را به مرکز مخابرات برسانم تا این مشکل رفع شود. تنها وسیله‌ی نقلیه برای رسیدن به مرکز مخابرات تاکسی است. راننده تاکسی در حالی که خیس عرق است بیرون ماشین منتظر مسافر است. می‌گویم: "مرکز شهر؟" می‌گوید:" بله بنزین داری؟" با تعجب می‌گویم:" بنزین؟!" می‌گوید: "بله. مگر خبر نداری از این به بعد علاوه بر کرایه هر مسافر باید ۲۵۰ سی سی بنزین هم بدهد." اعتراضی نمی‌کنم وقتی روال‌اش این است و همه پذیرفته‌اند من هم باید بپذیرم. یک بطری نوشابه پیدا می‌کنم و به سوی اولین پمپ بنزین قدم بر می‌دارم. نیم ساعتی طول می‌کشد تا به پمپ بنزین می‌رسم. هوا گرم است ولی باید حتما مشکل را حل کنم تا بتوانم وبلاگم را به روز کنم. پمپ‌چی حاضر نیست حتی یک سی‌سی بنزین هم بدهد می‌گوید "کارت که ندارید باید بروید توی صفِ بنزین در مقابل کار بایستید." می‌پرسم:"بنزین در مقابل کار؟" می‌گوید: "بله مگر خبر نداری؟ قبل از شما چندین هزار نفر همین مشکل را داشته‌اند ما هم به جهت خدمت به خلق این تبصره را گذاشته‌ایم. بروید توی صف تا نوبت شما بشود هر وقت نوبت شما شد صاحب پمپ بنزین بهتان می‌گوید در ازای بنزینی که به شما می‌دهیم باید چه کاری انجام بدهید." چشمکی می‌زند و اضافه می‌کند: "البته دعا کن از قیافت خوشش نیاد! " 

خلاصه یک ساعتی توی صف ایستادم تا نوبتم شد. نفر قبل از من را فرستاند توی دستشویی پمپ تا آنجا را نظافت کند. بنده خدا خیلی خوشحال بود، بهش حسودیم شد. مدیر پمپ ‌بنزین نگاهی به من انداخت و گفت: "کارت بهداشت داری؟" گفتم:" نه؟ چی هست؟" گفت: "برای انجام برخی کارها باید کارت بهداشت داشته باشی؟" پرسیدم "چه باید بکنم؟" یک معرفی‌نامه داد به من و گفت: "این را ببر مرکز بهداشت و کارت سلامت بگیر." تشکر کردم و رفتم به سمت مرکز بهداشت. آنجا هم بعد از کلی معطلی یک دستگاه به روش بستن کوله‌پشتی به کمر من وصل کردند که ساخت دست متخصصان و دانشمندان داخلی بود. گفتند: "باید یک هفته به بدنت وصل شود. هر گونه ایرادی در سیستم گوارشی و ایمنی و ... بدن شما باشد به ما گزارش می‌دهد. اگر نتایج مطلوب بود کارت سلامت شما صادر می‌شود. اگر لحظه‌ای این دستگاه را از بدنتان جدا کنید. تا آخر عمر از داشتن کارت محروم می‌شوید. در ضمن این دستگاه بسیار هوشمند است و گاهی به شما دستوراتی می‌دهد که باید آن را انجام بدهید. این دستورات برای تست وضعیت جسمانی و سلامتی شماست." گفتم "مثلا چه دستوراتی؟" گفتند: "مثلا اینکه بدوید. نفس عمیق بکشید. نفستان را حبس کنید. پشتک بزنید  ... "

اعتراضی نداشتم تجربه‌ی جالبی می‌توانست باشد. فقط یک مقداری این دستگاه سنگین بود. داشتم راه رفته را به سوی خانه بر می‌گشتم خیابان‌ها شلوغ بود و هوا گرم. یک هو صدایی از دستگاه بلند شد: "لطفا بشاشید! برای انجام این کار بیست ثانیه فرصت دارید!" گیج شده بودم. "آخه این چه دستوریه وسط خیابون." سریع خودم را انداختم توی یک کوچه که خلوت‌تر بود. حسابی هول شده بودم. اگر دستورش را اجرا نمی‌کردم از داشتن کارت محروم می‌شدم. به دستگاه هم که نمی‌شد اعتراض کرد چیزی حالیش نبود. کوچه خلوت بود ولی هر از گاهی کسی رد می‌شد... 

 تصمیم گرفتم این کابوس را ادامه ندهم.  

 الان از یک کارت دیگر برای وصل شدن استفاده می‌کنم.  

عکس تزئینی نیست! کارت مورد نظر همین است. این هم سایت‌شان! 

لینک در بالاترین