غلام زارعی باب مارلی بندرعباس/ یادداشتی از سعید شنبه‌زاده

 رقص، آواز و ساز زدن در فرهنگ‌های سنتی توسط هر فرد می‌تونه بیانگر خیلی از مسایل اجتماعی باشه. هر قدر که فرد با فرهنگش بیشتر آشنایی داشته باشه و با تمام وجودش فرهنگش رو لمس کرده باشه رقص و آواز و سازش تاثیرش بیشتره. بعضی از افراد هستن که با صدا و بدنشون راوی زندگی در یک فرهنگ خاص هستن. اینجا دیگه تکنیک و حرفه‌ای بودن مطرح نیست بلکه زندگی کردن مطرح می‌شه. واقعا در بعضی از سبک‌های موسیقی و رقص (مثل موسیقی و رقص جنوب ایران) زندگی کردن در اون فرهنگ و سردی و گرمی کشیدن، مهم‌تر از اجرا و تمرین تکنیک‌های موسیقایی و رقصه. چند وقت پیش از طریق سایت "یوتوب" با یک رقصنده و نوازنده بندرعباسی آشنا شدم، به نام غلوم ظاهرا در بندرعباس به غلام سیاه یا غلام زارعی معروفه. واقعا نابغه‌ای در رقص و موسیقی جنوب ایرانه. شو من کامل، سرخوش و مست. مثل نخل می‌مونه سبز و شاداب و با میوه‌های مختلفی که میده، شیرینی رو به آدم‌ها هدیه می‌کنه، اما معلومه خودش خیلی غم داره و زندگی سخت در چهره‌اش نمایانه. همش می‌خنده اما خنده‌ی پردرد، همه رو به بازی می‌گیره. آدم‌های دور و برش زیاد جدی نمی‌گیرنش، براش هم زیاد مهم نیست و فقط کارش رو می‌کنه. انگار که سالها روی صحنه‌های بزرگ جهان بوده. غلام رو باید فهمید. از طریق دوست عزیزم سیاورشن بندرعباسی جویای حالش شدم. حتما غلام رو دعوت می‌کنم که با هم برنامه مشترک داشته باشیم. راستش وقتی دیدم بچه‌ها رو دور خودش جمع کرده و با شور و حرارت براشون می‌خونه و میرقصه بهش حسودیم شد. مطمئن هستم غلام در بندرعباش خیلی معروفه، تا این حد که وقتی بگی غلوم دیگه لازم نیست فامیلش رو بگی و حدس می‌زنم در بندرعباس غلوم با هنرش اسم غلوم رو برای خودش ثبت کرده. مثل عبدو در بوشهر یا مرحوم جعفر مقلب به جفو. تمام این چیزایی که گفتم فقط حدس من بود چون تا حالا نه غلوم رو از نزدیک دیدم و نه از حال روز و زندگیش خبر دارم، اما رقص غلام و خوندنش حکایت از این داره. اگر غلام رو می‌شناسید سفارش مو پیشش کنید و به غلام بگید برداشت مو چه بوده. برای غلام آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم روزی بتونیم با هم روی صحنه بریم.

این [لینک] یکی از چند تکه فیلم کوتاهی بود که از غلوم روی یوتیوب دیدم. 

لینک این یادداشت در بالاترین