یک دو سه! آرژانتین، ایران، تانزانیا!

  ۱) برای یک آرژانتینی هیچ چیزی شیرین‌تر از پیروزی بر برزیل نیست. این برد شیرین‌تر از هر قهرمانی و اتفاقی است. نه فقط برای آرژانتینی‌ها بلکه برای دوستدارن فوتبال آرژانتین هم چنین است و من یکی از دو آتشه‌ترین آنها‌ام. امروز در مرحله نیمه نهایی مسابقات فوتبال مردان در پکن مادر دربی‌های دنیا بین آرژانتین و برزیل انجام شد. بدون شک بازی بین این دو تیم حتی اگر دوستانه هم باشد برای هر کدام‌شان بسیار حیثیتی و حساس است. چه رسد به اینکه این بازی در نیمه نهایی بازیهای المپیک باشد و هر دو تیم برای کسب مدال طلا دندان تیز کرده باشند.

Argentina 3 Brasil 0

   بازی با همان شیوه همیشگی آرژانتین یعنی پاسهای کوتاه و بازی های ترکیبی اداره شد. برزیل هم گاه از تزلزل خط دفاع آرژانتین استفاده می‌کرد و خطرناک نشان می‌داد. هر چند آرژانتین در این بازی گلی دریافت نکرد اما در خط دفاع چندان مطمئن نبود و با این شیوه در بازی با نیجریه مشکل خواهد داشت. بازی در نیمه اول با خطاهای زیادی همراه بود. سهم برزیل در خطا کردن بیشتر بود. بیشترین خطاها هم بر روی مسی و ریکلمه انجام شد.

   حضور مارادونا در ورزشگاه هم به بازیکنان آرژانتین روحیه می‌داد و هم تماشاگران چینی را ذوق‌زده می کرد. هر بار که تصویر او روی صفحه می‌رفت همه یک صدا او را تشویق می‌کردند.  بزنم به تخته مارادونا هنوز خوش تیپ است.

    بازی در حالی سه بر صفر به سود آرژانتین به پایان رسید که هر سه گل این تیم در نیمه دوم به ثمر رسید. آگه‌رو دو بار و ریکلمه یک بار از روی نقطه پنالتی گل‌های آرژانتین را به ثبت رساندند. گل اول آگه‌رو مشکوک به خطای هند او بود.

   پس از گل سوم آرژانتین، برزیل که همچنان به خطا کردن مشغول بود، دو یارش را از دست داد و نه نفره شد. آرژانتینی‌ها اما به جای گل زدن با برزیلی‌ها خرس وسط بازی کردند و جواب بازی غیر ورزشی آنها را با حرکات تکنیکی نمایشی خود می‌دادند.

   در تیم آرژانتین گاگو، گارای و ماسچرانو بهتر بودند. هر چند مسی نمایشی خیره کننده داشت. ریکلمه متوسط بود و نشان داد از نظر بدنی اصلا آماده نیست. با این حال بهترین بازیکن وسط میدان بود و او بود که به بازی حکم می‌راند.

   تیم نیجریه از هلند و برزیل قوی‌تر است و در فینال شاهد بازی زیباتری خواهیم بود. گمان نمی‌کنم آنها مثل هلند و برزیل به خطا متوسل شوند. آرژانتین روز سختی خواهد داشت.

 ۲) پس از این بازی در برنامه ویژه‌ی المپیک به مناسبت کسب اولین مدال کاروان ورزشی ایران پس از ناکامی‌های اخیر، به مدح و ستایش و ارزش مدال برنز محمدی کشتی‌گیر کشورمان پرداخته شد. این کار را مجری برنامه به کمک مزدک میرزایی گزارشگر فوتبال و علیرضا حیدری قهرمان سابق کشتی ایران آنقدر خوب انجام دادند که من شک دارم مدال طلا با ارزش‌تر است یا برنز؟ یک مدال برنز برای کشوری با این همه استعداد و ادعا، جشن و پایکوبی و ترانه و سرودش برای چیست؟  مجری برنامه از علیرضا حیدی خواست در باب ارزش مدال برنز صحبت کند. حیدری هم نامردی نکرد و گفت: من همین مدال برنز را وقتی گرفتم چند روز آن را به گردنم آویخته بودم. مجری با رضایت ابلهانه‌ای ادامه داد: بله پس نتیجه می‌گیریم که مدال برنز چقدر با ارزش است و...

آن لحظه که داشتم این حرف‌ها را می‌شندیم دلم هوس علف کرده بود. علف شیرین. رفتن به چرا. و یک دل سیر عر عر کردن!

۳)  امروز اما جالب‌ترین اتفاق ورزشی برای من هیچ کدام از این دوتای بالایی نبود. من همیشه اتفاقات بامزه را ترجیح می‌دهم.

رییس ورزش تانزانیا با علی‌آبادی رییس سازمان تربیت بدنی دیدار داشت. (متن کامل خبر) علی‌آبادی در این دیدار با اشاره به جایگاه خوب ورزش در کشور و سرمایه گذاری‌های ورزشی انجام شده در دولت محمود احمدی‌نژاد ابراز آمادگی کرد تا تجربه‌ها و توانمند‌ی‌های ورزشی ایران بنا بر پروتکلی در اختیار تانزانیا قرار گیرد!

و طرف تانزانیایی هم گفته: این ارتباطات در زمینه انجام دیدارهای دوستانه و برپایی اردوهای مشترک می‌تواند تجارب خوبی را در زمینه توسعه ورزش در اختیار تیم‌های تانزانیایی قرار دهد. آنچه مهم است توسعه همکاری‌های منطقه‌ای است که تانزانیا به شدت آن را دنبال کرده و می‌خواهد سطح ورزش خود را توسعه داده و زمینه مدال آوری خود را در ورزش دنیا و به ویژه المپیک فراهم آورد!

***

من دو حالت را فرض می‌گیرم. یکی اینکه طرف تانزانیایی ما را دست انداخته و ناکامی‌های اخیر را به رخ‌مان کشیده و دوم این‌که او از همه ما پرت‌تر است و واقعا فکر کرده ما می‌توانیم بهشان کمک کنیم.

در صورت این‌که فرض اول درست باشد: خدا به ما رحم کند!

در صورت این‌که فرض دوم درست باشد: خدا به ما و مردم تانزانیا رحم کند!

عکس‌ها: سایت فیفا