در برخی از این ترانههای «بند تنبانی» مفاهیم عمیقی نهفته است. نگاه کنید به این ترانه که تاریخ دقیقش از متن آن استنتاج شده و پس از تلاشهای بی وقفهی متخصصان روشن گردیده مربوط به سال 1994 و حوالی آن است.
خطِ کمر ِ «وانتبار» | بهم اِتزدن روزگار
دختو دنبال یار نارَن | همه شاوا «نود و چهار»
در واقع نکته کلیدی در «خط کمر وانت بار» و «94» نهفته است. از آنجایی که بندرعباسیها علاقهی وافری به اتومبیلهای باری «تویوتا» داشتهاند مشخص است که منظور ترانهسرا از وانت؛ تویوتای مدل 94 است و «خط کمر وانتبار» هم همان خطوط گرافیکی بدنه اتومبیلاند که مشخص کنندهی مدل آن بودند. و حالا ترانهسرا گلایه دارد که این خطوط معادلات روزگار را بر هم زدهاند و دخترها به دنبال یارشان نمیروند و چشمشان دنبال «تویوتای 94» است. از بد حادثه این ترانهها [که نمونه فوق یکی از سالم ترینشان هم هست] ملودیهای شیرینی هم دارند و زود در بین مردم جا میافتند و ورد زبان میشوند. وقتی به عقبتر بر میگردیم و ترانههای دهههای چهل و پنجاه ِ عروسیهای بندرعباس را با امروز مقایسه میکنیم متوجه سیر متبذل و نزولی آن خواهیم بود. چنانکه نمونههای امروزی حتی برای مثال زدن هم شایستگی ندارند!
بشدت موافقم!
یار مه تیپ ازن تیپ ون شیک ازنت
اما واقعا ترانه های قدیمی چقدر عمیق بودن
ماست امواردن تازه ماست امواردن صد من گل سرخ به التماس امواردن..../البته اگر درست نوشته باشم.
ممنون سیا جان ..
عالی بود و کلی خندیدم