ساتیار امامی/ چند عکس متفاوت/ رضا صادقی
ساتیار امامی -عکاس- بخشی از دغدغه‌هایش عکاسی از چهره‌های هنری ایران است. در [این قسمت] از سایت شخصی او می‌توانید عکس‌های متفاوت او از رضا صادقی هنرمند هرمزگانی را ببینید.
هفت کتاب
از سوی دکتر ابراهیم دعوت شده‌ام به یک بازی وبلاگی که انگار از اینجا شروع شده است. هفت کتاب مورد علاقه خود را معرفی کنید و هفت دوست دیگر را برای این کار دعوت کنید. برای من این کار سخت‌تر از بقیه است چون تعداد کتاب‌هایی که خوانده‌ام زیاد نیست و باید ببینم چند تای آن را می‌توانم به خاطر بیاورم.
۱) درباره‌ی قهرمانان و گورها/ ارنستو ساباتو
۲) تونل/ ارنستو ساباتو
۳) مردی که حرف می‌زند/ ماریو بارگاس یوسا
۴) دنیای کوچک دون کامیلو/ جووانی گوارسکی
۵) صد سال تنهایی/ گابریل گارسیا مارکز
۶) زلزله/ مریم بهنام
۷) شرلوک هلمز/ سر آرتور کانن دویل
البته این آخری را به سختی توانستم به خاطر بیاورم به خاطرش رفتم کلی انباری را گشتم!
من این هفت نفر را دعوت می‌کنم: جغد بندری، لاتیدان، راز سر به مهر، باد یمانی، حسن بردال، مهدیسما، بهشب.
درباره کنسرت حسن اقبالی و محسن آزادبخش
بسیاری از کسانی که در هرمزگان موسیقی کار می‌کنند با مشکلی به نام "عدم توازن توانایی و اعتماد به نفس" مواجه‌اند. گاهی کار موزیسین بسیار عالی است اما اعتماد به نفس برای ارائه و اجرای زنده و یا حتی ضبط شده‌ی اثر در آن فرد وجود ندارد و گاه سطح کار نازل است اما فرد مورد نظر از اعتماد به نفسی کاذب برخوردار است که باعث می‌شود همان کار نازل را در سطح وسیع نشر دهد و یا اجرا و طبعا صحنه‌های خارق‌العاده‌ای خلق کند!
کنسرت دیشب حسن اقبالی و محسن آزادبخش من را مواجه کرد با دو موزیسینی که اعتماد به نفس و ادعایی در حد توانایی‌شان دارند. نه در اجرای کارشان ضعف داشتند و نه دچار اعتماد به نفس و عرور کاذب‌اند. کارشان را می‌کنند و می‌روند پی تمرین‌شان به یاد گرفتن و بهتر شدن. همه‌ی این‌ها باعث شده بود دیشب من و کسانی که آنجا حضور داشتند یکی از بهترین اجراهای زنده در هرمزگان را شاهد باشند.
یادداشت کامل درباره این کنسرت را گذاشته‌ام برای وقتی و جایی دیگر حالا چند نکته کوتاه:
- بهترین اثری که در این کنسرت شنیدم [عشق] بود. کاری از حسن اقبالی. بر خلاف اغلب کارها که این روزها می‌شنویم و تقریبا یک خطی و نهایتا دوخطی است و یک روند تکراری را از ابتدا تا انتها طی می‌کند. کار اقبالی را می‌شود به یک درخت تشبیه کرد. با ریشه‌هایی قوی بدنه‌ای استوار و شاخ و برگ‌هایی ظریف و خوش رنگ که گستره‌ی آن را نه تنها نت‌هایی که حسن می‌نوازد که گروه تعیین می‌کند و همه‌ی سازها در این زیبایی نقش ایفا می‌کنند. موسیقی حتی بدون کلامش یک سیر داستانی را طی می‌کند و به اوج و پایان می‌رسد. اما حالا کلام محمود شجاعی هم به زیبایی و تکامل آن کمک کرده است.
- محسن آزادبخش قدرت خود را در خوانندگی به همه نشان داد و باید ظهور یک خواننده‌ی موزیسین را به فال نیک گرفت. محسن کنسرت‌های روز دنیا را می‌بیند و با ریزه‌کاری‌های یک کنسرت استاندارد در سبک خودش به خوبی آشناست. کار کاشکه به لحاظ موسیقیایی و کار "رودخونه مینو" به لحاظ قدرت خوانندگی محسن قابل تامل بود. هر چند نباید از کارهای تازه‌تر محسن هم ساده گذشت. کاری مثل کابوس که فرم‌های تازه‌تر محسن و روند رشد او را می‌توان در آن به وضوح دید.
- گرروه نوازنده‌ها درامز غلامعلی اسماعیلی(درامز)، حسین گردین (گیتار بیس)، وحید حسن‌رضایی(پرکاشن) حسین رستمی(کیبورد) و حسن و محسن گیتار الکترونیک همه یک ویژگی مشترک دارند که پیشتر اشاره کردم. خوراک‌شان موزیک است. تمرین می‌کنند دنبال یادگیری‌اند به همین دلیل تمام نشده‌اند و در هر اجرا شما می‌توانی با یک حسن‌رضایی تازه‌تر و تواناتر مواجه شوی!
- استایل نوازندگی حسین رستمی بی‌نظیر بود. او کارهای بزرگ دیگری انجام داده که به زودی درباره‌اش می‌نویسم.
+++
عکس‌ها: مجید جمشیدی
در همین باره: جغد بندری + گزارش تصویری: سامی حزنی + سی سی یوسینما