لیست وبلاگهای هرمزگان (تقریبا قسمت دوم)
|
قرار گرفتن وبلاگهای هرمزگانی در یک لیست مشخص و مشترک نه یک جداسازی قومی قبیله‌ای، بلکه به اشتراک گذاشتن یک سری علاقمندی است. همه‌ی ما دغدغه‌های مشترکی داریم که با قرار گرفتن در این لیست و قرار دادن آن در ضفحه‌هایمان بهتر و سریع‌تر از آن با خبر می‌شویم. هر وقت وبلاگمان را به روز کنیم هم‌زمان تمامی وبلاگ‌هایی که دراین لیست قرار دارند از به روز شدن آن مطلع می‌شوند و ... نمونه‌ی بزرگ‌تر این کار را در [لیست وبلاگهای به روز شده] که به همت [سعید حاتمی] تشکیل شده است، می‌توان دید. لیست وبلاگهای به روز شده هم برای خود قاعده‌ای دارد و آن اینکه هر وبلاگ برای قرار گرفتن در این لیست می‌بایست ابتدا لینک این صفحه را در جایی مناسب از وبلاگش قرار دهد. همان قاعده‌ای که در لیست هرمزگانی‌ها اعمال می‌شد. قرار گرفتن در لیست وبلاگهای هرمزگانی اما معایبی هم دارد: ۱ـ برای کسانی که می خواهند ناشناس و با نام مستعار بنویسند مشکل‌ساز می‌شود چرا که شناسایی آنها را برای دیگران راحت‌تر می‌کند. ۲ـ لینک وبلاگ‌هایی که شاید با سلیقه‌ی شما همخوان نباشد در وبلاگ شما قرار می‌گیرد. *** از این پس تغییراتی در لیست هرمزگانی‌ها و نیز نحوه اضافه شدن به آن شاهد خواهیم بود. وبلاگ‌هایی که یک ماه از آخرین به روز رسانی آنها می‌گذرد از لیست حذف خواهند شد. [وبلاگ‌نویسی با وبلاگ‌داری تفاوت زیادی دارد.] *** چگونه به لیست هرمزگانی‌ها اضافه شویم و در این لیست باقی بمانیم؟ ۱ـ هرمزگانی باشیم. برای وبلاگ نویس هرمزگانی باید یک تعریف داشته باشیم. برای شروع من این تعریف را نوشته‌ام. وبلاگ‌نویسان هرمزگانی: وبلاگ‌نویسان ساکن یا اهل هرمزگان یا هر جایی از دنیا که دغدغه‌ی مسائل مربوط به این استان را دارند. ۲ـ ابتدا باید کد مربوط به لینک هرمزگانی‌ها را در جایی مناسب در وبلاگ خود قرار دهیم. ۳ـ فعالیت مستمر داشته باشیم. اگر بین به روز رسانی بیش از یک ماه فاصله بیفتد. از لیست حذف خواهیم شد. نکته: از این پس وبلاگهای تازه بعد از دو ماه فعالیت مستمر به لیست اضافه خواهند شد. فعالیت مستمر=هر ماه حداقل چهار پست] با توجه به اینکه شرط اول قرار دادن لیست وبلاگهای هرمزگانی در وبلاگ است. نکته ۲: وبلاگ‌هایی که از لیست حذف می‌شوند برای اضافه شدن دوباره به لیست باید مانند وبلاگهای تازه دو ماه فعالیت مستمر داشته باشند. نکته۳: به روز شدن و [پینگ‌نکردن] به منزله‌ی همان به روز نشدن است. نکته ۴: وبلاگ های [پروند] و [هرمزگان] به عنوان میراث فرهنگی هرمزگان‌اند، هر چند دیگر به روز نمی‌شوند اما از لیست حذف نمی‌گردند. کد لیست لینک وبلاگهای هرمزگانی [به شکل عمودی] <td><p align="right">
کد لیست لینک وبلاگهای هرمزگانی [به شکل جعبه‌ای، مانند همین وبلاگ] <td><p align="right">
|
"مرد جنوبی" مزد یک دهه زنده ماندن
مرد جنوبی اولین آلبوم گروه مامبو لیوا پس از چهار سال انتظار برای کسب مجوز بلاخره منتشر شد. این آلبوم شامل ۹ قطعه است که هشت‌تای آنها به گویش بندرعباسی است. قطعات توسط محمد محترم‌پناه،حسین گردین و وحید رحیمی تنظیم شده‌اند سه کار را محترم‌پناه و رحیمی آهنگسازی کرده‌اند و باقی بجز یک قطعه که از آثار کارلوس سانتانا اقتباس شده، از کارهای قدیمی موسیقی هرمزگان‌اند. یمبو سئنه [با تراته‌ای تازه از صالح سنگبر]، یارچغلو [سهراب حسنی پور] و آبنبات [قد یاروم بلندن] که در توضیحات آلبوم به نام صالح آتون ثبت شده در حالی که به نظر می‌رسد این ترانه و آهنگ متعلق به فاطمه رضایی باشد. جدای از این خواننده‌ی گروه اشتباهاتی هم در کلام این ترانه دارد مثلا جایی که می‌خواند: خونسوخ ارم که یار امه اونجا طایفه بسیار امه / هر روز ارم به دیدنش اتام تا بندر کار امه
احتمال می‌دهم درستش این باشد که فاطمه رضایی می‌گوید: خونسرخ ارم که کار امه اونجا طایفه بسیار امه / دو روز ارم به دیدنی اتام تا بندر یار امه
به هر حال این نکات خیلی جزئی است ولی چون داریم راجع به مامبو لیوا حرف می‌زنیم می‌توانیم حساس‌تر هم باشیم. چرا که مامبو تمام کارهایش روی اصول و نظم است و توقع می‌رود در این خصوص هم توجه بیشتری داشته باشد. حداقل این شک و دودلی در مورد صاحب این اثر باید برطرف می‌شد.
"مرد جنوبی" از این حیث که اولین آلبوم شناسنامه‌دار گروهی موسیقی هرمزگان است دارای اهمیت ویژه‌ای است. بخصوص که در هرمزگان کار گروهی چندان ثباتی ندارد و مامبو از معدود گروه‌هایی است که سالهاست منسجم به کار خود ادامه می‌دهد و اولین حاصل جدی و ماندگارش همین مرد جنوبی است. آلبومی که مزد یک دهه زندگی گروه است. جای تبریک دارد.
موسیقی مامبو یک موسیقی پاکیزه است. اجر ای شکیل ریتم‌های مامبو در سطح کشور از کمتر گروهی بر می‌آید. سلونوازی‌های محترم‌پناه، قدرت حسین گردین در نوازندگی بیس و همچنین مهارت وحید رحیمی و سعید محبی فضای تازه‌ای در بازار موسیقی پاپ ایران می‌گشاید و...
از این دست تعریف و تمجید‌ها را اگر بخواهم ادامه بدهم ساعت‌ها و سطرها به طول می‌انجامد ولی ترجیح می‌دهم کار مامبو را با بازار موسیقی پاپ ایران نسنجم. مامبو را با غنای موسیقی هرمزگان و یا با خود مامبو بسنجیم. ریتم رکن اصلی موسیقی ماست. ابزاری که در اجرای ریتم استفاده می‌شوند در ساختار موسیقی ما بسیار تاثیر گذار‌ند. کافی است تنها نگاهی داشته باشیم به ترانه‌ی "یارچغلو" که سی سال پیش اجرا شده و این اجرای جدید گروه مامبو، تا تفاوت‌ها را درک کنیم. اجرای ریتم زنده کجا و...
***
مامبو یک خواننده تک ندارد. جذابترین قطعات این آلبوم آنهایی است که خواننده میهمان حسین قدسی‌نژاد[کارلوس] خواننده قدیمی و مشهور بندرعباسی می‌خواند. صدای خواننده‌های گروه هیچ جذابیت و حسی برای من ندارد. فضای کارها هم هر چند به سختی بشود ایراد فنی ازشان گرفت اما درونشان هیچ چیز بکر، غافلگیرکننده و هیجان انگیزی وجود ندارد. روند‌هایی [هر چند] زیبا و ساده و تکرار همان‌ها. آرام مثل آدم‌های مامبو... مرد جنوبی به اعتقاد من انعکاسی از آدم‌های مامبو هم هست. آدمهایی شکیل، مودب، آرام و قابل پیش‌بینی!
مامبو به یک روح تازه نیاز دارد و یک نگاه تازه که البته در تمرینات و آثار تازه‌ی مامبو بیشتر به چشم می‌خورد اما هنوز هم جا برای کار هست. مامبو به یک صدای تازه و ناب نیاز دارد. مامبو ریتم است. مامبو ریتم می‌خواهد و ابزارهایی تازه و ناب برای اجرایش! مامبو به نقد نیاز دارد. کاش خودشان جلسه‌ای برای نقد و بررسی "مرد جنوبی" ترتیب بدهند و از دوستان علاقمند بخواهند در مورد کارشان حرف بزنند. شاید این حرکت شروعی باشد برای نقد آثار موسیقیایی در هرمزگان.
***
جمله ای هست که نمی دانم از کیست ولی نقلش می کنم برای دوستانم در مامبو:
روستایت را خوب توصیف کن جهانی می‌شوی!
***
مرد جنوبی را از فروشگاه‌های عرضه محصولات فرهنگی در بندرعباس می‌توانید تهیه کنید. این آلبوم ماه آینده در تهران پخش می‌شود. علاقمندانی که در دیگر نقاط دنیا سکونت دارند می‌توانند از طریق سایت [کتکینگ] این آلبوم را سفارش بدهند. (با ارسال ایمیل به این آدرس: ahmadmirzadeh [at] hotmail [dot] com)
نمایشگاه عکس ۵۰
به نقل از دوستان: نمایشگاه عکس پنجاه شامل ۵۰ قطعه عکس (ثبت شده بین سالهای ۸۴ تا ۸۶)از [حسن بردال] و [روح‌اله بلوچی] از نوزدهم فروردین‌ماه ۸۷ در نگارخانه گرمساری واقع در فرهنگسرای طوبی به مدت ۸ روز ساعات بازدید ۱۷ الی ۲۱
افتتاحیه نمایشگاه نوزدهم فروردین ساعت ۱۸
ترجیح دادم به جای نوشتن از حسن بردال و روح‌اله بلوچی چند کار ازشان اینجا بگذارم تا خودتان ببینید و... این عکس‌ها را همین اواخر در سطوح مختلف اینترنت منتشر کرده‌اند، البته در انتخاب‌شان سلیقه‌ی من دخیل بوده و الا این عکس‌ها هیچ ارتباطی به این نمایشگاه ۵۰ ندارد.
روح‌اله بلوچی و در ادامه چند عکس از او...
حسن بردال و در ادامه چند عکس از او...
صدای دهل از دور خوش است! / نگاهی به جشنواره موسیقی پیپه
جشنواره موسیقی پیپه [pipa] با شرکت نزدیک به ۵۰ هنرمند هرمزگانی [اکثرا بندرعباسی] از دوم تا هشتم فروردین در تالار شهید آوینی بندرعباس برگزار شد. مجری این جشنواره موسسه فرهنگی پیپه‌سرای هنر بود. جای بسی خوشحالی است که این جشنواره توانست جای جشن‌های آبکی و در عین حال پرخرج سالهای گذشته را بگیرد. خسته نباشید می‌گویم به مهدی نظری مدیر موسسه و دیگر همراهانش.
عملکرد اینها در بخش اجرایی قابل تحسین بود. هر چند ایراداتی دیده می‌شد که به خاطر "اولین تجربه‌بودن" و نیز حجم وسیعی از برنامه‌های متنوع چندان غیرقابل پیش‌بینی هم نبود. با رفع این معایب و اضافه کردن چند نکته دیگر می‌شود این جشنواره را به شکلی بهتر و حتی کشوری و یا بین‌المللی برگزار کرد. چرا که نه؟
***
به لحاظ محتوایی اما جشنواره در قد و قواره‌ی موسیقی هرمزگان نبود. شاید هم قد موسیقی هرمزگان کوتاه شده و ... دو فرضیه وجود دارد: موسیقی هرمزگان همین است که در این جشنواره دیدیم. [که در این صورت باید افسوس بخوریم و بپرسیم تکلیف این ادعا که "موسیقی ما حرفهای زیادی برای گفتن دارد حتی در سطح جهان!" چه می شود؟]
دوم این که: این جشنواره نشان دهنده‌ی سطح موسیقی هرمزگان نبود؟ [که باید یپرسیم چرا نبود؟ مشکل از کجا بود؟]
اگر اجرای پیرمردهای موسیقی هرمزگان [علی‌کو بریم، قنبر راستگو، حسین قدسی‌نژاد و جلال اله‌یاری] را فاکتور بگیریم، شاهد چند اجرای کم نقص بودیم؟ شاید یک یا دو اجرا. چون تعارف ندارم اسم هم می‌برم. فاضل پیش خوب بود و ...
اسم بردن از کارهای خوب خیلی سخت است. چون کار خوب کم شنیده شد. قوی‌ترین بخش جشنواره جایی بود که علی‌کو بریم [علی پورسیا] نوازنده‌ی مشهور سرنا در هرمزگان، همراه با گروهش به اجرای برنامه پرداخت. و دومی هم اجرای دونوازی قنبر راستگو [نوازنده‌ی نی جفتی] و موسی کمالی [نوازنده سازهای کوبه‌ای] بود که از ابتدا تا انتها توسط حضار با کف‌زدن [گاه ضدضرب و مشکل‌ساز] همراهی شد.
در بخش موسیقی پاپ هم استقبال پرشور مردم از خواننده‌های قدیمی پیام معناداری برای نسل جوان به همراه داشت. حسین قدسی نژاد (کارلوس) و جلال اله‌یاری که پس از سه دهه روی سن آمده بودند همه را غافلگیر کردند. اجرای پر شور و حال کارلوس همه را سر شوق آورده بود. او که یک لحظه هم آرام و قرار نداشت نشان داد که هنوز هم یکی از بهترین خواننده‌های ایران در اجراهای زنده است. همچنان که سه دهه قبل بود، کسانی که آن‌زمان موسیقی پاپ ایران را دنبال کرده‌اند نام او را هنوز به خاطر دارند. اجراهای او از معدود اجراهایی بود که درخواست "دوباره! دوباره!" داشت. آنهم از نوع شدید.
اجرای جلال اله‌یاری اما چیز دیگری بود. آوازی سرشار از احساس و بدون نقص که حتی نوازندگان همراهش را هم شگفت‌زده کرده بود."فکر نمی کردم این قدر خوب بشود!" اجراهای این دو که با نوازندگان گروه مامبو لیوا همراهی می‌شدند درس‌های زیادی به همراه داشت. تکنیک، چگونه حرف زدن، چگونه تشکر کردن، تشویق کردن نوازنده‌ها، ایستادن، حرکت کردن، حرکت دست و... (در این باره بعد بیشتر حرف می زنیم!)
***
اینکه در دو روز اول صداها ناهنجار بود شکی نیست ولی انصافا گروه صدا خیلی تلاش می‌کرد و تقریبا هر روز صدا از روز قبل بهتر می‌شد. برخی از خوانندگان و نوازندگان جوان روی سن نارضایتی خود را از صدا اعلام می‌کردند. سوال من از آنها این است که: اگر کیفیت صدا خوب نیست شما روی سن چکار می‌کنید؟ تست صدا را برای چه گذاشته‌اند؟ جالب اینجاست که برخی بدون تست‌کردن صدا روی سن می‌آمدند. تا کی می‌خواهیم حداقل‌های کار حرفهای را هم نادیده بگیریم؟ به نظر من این یک بی‌احترامی به مخاطب است. آفرین به حسن اقبالی و گروهش که همان روز اول صدا را تست کرد و گفت با این صدا اجرا نمی‌کنم. این یعنی کار حرفهای!
............................
پ ن: نقد و نظرتان در مورد این جشنواره را می‌توانید در [وبلاگ نشریه کیدی] بنویسید تا در شماره دوم این نشریه در سال 87 به چاپ برسد.
عکس‌ها: عبدالحسین رضوانی